Epidemiologia Zespół Suchego Oka (ZSO) jest schorzeniem coraz częściej diagnozowanym u pacjentów. Jest jedną z najczęstszych przyczyn wizyt okulistycznych. Zgodnie z wynikami badań epidemiologicznych objawy ZSO występują u 75% osób na świecie [1.1]. Natomiast choroba została potwierdzona, w zależności od badań u od 5 do 50% populacji [1.2]. Informacje epidemiologiczne dotyczące choroby suchego oka są ograniczone z powodu braku jednolitości w jej definicji i niemożności wykonania pojedynczego badania diagnostycznego w celu potwierdzenia lub wykluczenia choroby. Szacuje się, że nawet 49 milionów Amerykanów ma ZSO [2], a badania przeprowadzone w Holandii wykazały ZSO u 9,1% osób [3]. Badania potwierdzają, że częstość występowania choroby wzrasta na całym świecie przez co wymaga uwagi specjalistów [4]. Zespół Suchego Oka przede wszystkim prowadzi do dyskomfortu. Pacjent boryka się z uczuciem suchości / piasku pod powiekami, zaczerwieniem oka czy wrażliwością na światło. Ciągłe dolegliwości powodują zmęczenie i zdenerwowanie, a także uniemożliwiają codzienne funkcjonowanie. Nieleczone schorzenie może prowadzić do nawracających infekcji oczu, a nawet stałego uszkodzenia rogówki.
Zespół Suchego Oka
Czym jest Zespół Suchego Oka?
Film łzowy jest rozprowadzany za pomocą powieki z każdym mrugnięciem zapewniając nawilżenie powierzchni oka. Pełni funkcje: obronną, oczyszczającą i odżywczą. Składa się z trzech warstw: śluzowej, wodnej i tłuszczowej. Odpowiednia ilość i skład każdej z nich jest kluczowy do zachowania równowagi układu wzrokowego. Zgodnie z definicją TFOS (Tear Film & Ocular Surface Society): „Zespół Suchego Oka jest wieloczynnikową chorobą powierzchni oka, która charakteryzuje się utratą homeostazy filmu łzowego i towarzyszącymi temu objawami ocznymi, wśród których niestabilność filmu łzowego, hiperosmolarność (hiper- nadmierna; osmolarność – koncentracja cząstek rozpuszczonych w roztworze), stan zapalny, uszkodzenie powierzchni oka oraz nieprawidłowości neurosensoryczne należą do czynników etiologicznych.” [5]
Epidemiologia
Wyróżnia się dwie postaci choroby:
- Spowodowana nadmiernym parowaniem (EDE- evaporative dry eye) –
znacznie częściej obserwowana u pacjentów [6]. Hiperosmolarność spowodowana jest dysfunkcją gruczołów powiekowych Meiboma, uszkodzeniem powierzchni oka lub nieprawidłowym mruganiem, przy czynnych gruczołach łzowych. - Związana z niedoborem warstwy wodnej (ADDE-aqueous deficient dry eye) – hiperosmolarność łez wynika z niedoboru ich wydzielania, mimo prawidłowego parowania
Jakie objawy powinny zwrócić moją uwagę?
- ból i pieczenie oczu
- zaczerwienie
- przejściowe zamglone widzenie
- wrażliwość na wiatr lub dym
- uczucie piasku pod powiekami
- uczucie zmęczenia i suchości oczu
- trudności w noszeniu soczewek kontaktowych
- światłowstręt
- trudność w utrzymaniu otwartych oczu
- nadmierne łzawienie (produkcja łez może być zwiększona, ale nie potrafią one zwilżyć powierzchni oka ze względu na ich nieprawidłowy skład)
Czynniki przyczyniające się do występowania ZSO
Czynniki zewnętrzne: klimatyzacja, zanieczyszczenie powietrza, smog, kurz, alergeny
Rzadkie mruganie, zwykle podczas pracy do bliży (komputer, telefon)
Palenie papierosów
Wiek: częstość występowania ZSO wzrasta u osób w wieku powyżej 55 lat
Płeć: ze względu na zmiany hormonalne i menopauzę u kobiet ryzyko ZSO jest większe
Choroby tarczycy, nadciśnienie, cukrzyca
Laserowa korekcja wad wzroku
